Sposób wykończenia elewacji zależy w dużej mierze od technologii, w jakiej zostały zbudowane ściany zewnętrzne:

elewacje jednowarstwowe – wykańcza się tradycyjnym tynkiem cementowo-wapiennym albo cienkowarstwowym;

elewacje  dwuwarstwowe – warstwę ocieplenia (z wełny mineralnej bądź styropianu) pokrywa się tynkiem cienkowarstwowym lub, w technologii ocieplania na sucho, np. panelami drewnianymi lub z PVC mocowanymi na ruszcie. Takie ściany można też wykończyć płytkami klinkierowymi czy kamiennymi albo coraz bardziej modnym drewnem bądź jego imitacją;

elewacje trójwarstwowe – przeważnie warstwa elewacyjna murowana jest z dekoracyjnych cegieł klinkierowych lub silikatowych, których już się nie tynkuje;

elewacje szkieletowe – popularny sposób wykańczania takich ścian to elewacje z oblicówki drewnianej bądź sidingu, ale można je też otynkować po zamocowaniu dodatkowej warstwy ocieplenia. Niekiedy obmurowuje się je cegłą klinkierową albo bloczkami betonowymi.

TYNKI

Obecnie najpopularniejsze są tynki cienkowarstwowe:

Tynki dekoracyjne
Tynki dekoracyjne

tynki akrylowe – spoiwo stanowią dyspersyjne żywice polimerowe, dzięki czemu tynki mają dobrą przyczepność, są elastyczne, odporne na zabrudzenia i uszkodzenia. Tworzą szczelną powłokę i są odporne na działanie wody. Ponadto są łatwe w obróbce i nakładaniu, a także dostępne w pełnej palecie kolorów. Ściany przykryte takim tynkiem można myć wodą z dodatkiem detergentów, albo odnawiać akrylowymi farbami fasadowymi. Ze względu na niską paroprzepuszczalność, nie wolno ich stosować na wełnę mineralną;

tynki silikonowe – odporne na zabrudzenia i płowienie koloru oraz czynniki atmosferyczne, a przy tym charakteryzują się wysoką paroprzepuszczalnością i właściwościami hydrofobowymi (odpychają cząsteczki wody). Na powierzchni pokrytej tynkiem silikonowym występuje efekt tzw. perlenia się wody. Jednocześnie nie wiążą one brudu – w praktyce zabrudzenia samoczynnie spływają ze ścian podczas deszczu. Dzięki temu takie tynki sprawdzają się wszędzie tam, gdzie powierzchnia ścian jest narażona na częste zabrudzenia. Niestety, są najdroższe wśród tynków cienkowarstwowych;

tynki silikatowe (krzemianowe) – niepodatne na zabrudzenia, płowienie koloru i czynniki atmosferyczne, a przy tym wysoko-paroprzepuszczalne. Są elastyczne, dlatego z łatwością pokrywa się nimi małe rysy skurczowe, powstałe w tynku tradycyjnym. Ich wadą jest ograniczona paleta kolorów;

tynki silikonowo-silikatowe – łączą najlepsze cechy dwóch wymienionych wyżej rodzajów produktów, są przy tym tańsze od silikonowych i obecnie najpopularniejsze. Mają właściwości hydrofobowe i są odporne na zabrudzenia, tak jak tynki silikonowe. Cechuje je również zwiększona przyczepność oraz odporność charakterystyczna dla tynków silikatowych;

tynki mineralne – to najtańsze tynki cienkowarstwowe. Ich spoiwem jest cement z dodatkami polimerów. Są paroprzepuszczalne i odporne na czynniki mechaniczne, ale mało elastyczne i nasiąkliwe, dlatego wymagają malowania. Najczęściej stosuje się farby silikonowe i silikatowe. Tynki cienkowarstwowe stanowią element składowy systemów ociepleń BSO, albo można je kupić oddzielnie. Kolor tynku wybiera się na podstawie wzorników dostępnych w sklepach. W niektórych hurtowniach można kupić małe porcje produktów i sprawdzić jak będą wyglądały na ścianie. Tynki cienkowarstwowe oferowane są w bogatszej kolorystyce, niż tynki tradycyjne i można im nadawać bardziej różnorodne faktury. Sprzedawane są w formie suchych mieszanek (w 25 kg wiadrach), które rozrabia się wodą i miesza wolnoobrotowym mieszadłem do uzyskania jednolitej konsystencji i barwy.

Tynk cienkowarstwowy nakłada się za pomocą pacy – jedną warstwą grubości ok. 3 mm, zaczynając od góry ściany. Po kilku minutach, gdy tynk lekko stwardnieje, packą, wałkiem bądź pędzlem nadaje mu się fakturę. Ważne jest, aby przygotowany tynk zużyć w ciągu 4 godzin, bowiem po tym czasie zacznie wiązać i nie będzie się już nadawał do nałożenia. Istotne też, żeby tynkowanie ściany wykonywała jedna osoba, aby uniknąć nierówności faktur, wynikającej z odmiennej pracy.

Odmianą tynków akrylowych są tynki mozaikowe. Ich bazę stanowi żywica akrylowa połączona z barwionym kruszywem. Są bardzo odporne na uszkodzenia mechaniczne i zabrudzenia. Ścianę nimi pokrytą łatwo utrzymać w czystości. Tynki te sprzedaje się jako gotowe masy w kilkudziesięciu kolorach; mogą być drobno lub gruboziarniste, niekiedy nawet wzbogacone o drobinki imitujące brokat. Nakłada się je podobnie jak tynki cienkowarstwowe, ale bez nadawania faktury. Tego rodzaju tynki przewiduje się najpowszechniej do dekoracji detali architektonicznych: ościeżnic okien i drzwi, kolumn, wiatrołapów oraz na powierzchnie narażone na zabrudzenie, np. cokoły, podmurówki.

Dostępne są też tradycyjne tynki grubowarstwowe. Są to tynki cementowo-wapienne, których grubość wynosi 15-20 mm. Składają się z 2 albo 3 warstw:

  • pierwsza to obrzutka z mocnej zaprawy cementowej z dodatkiem wapna, która zapewnia dobrą przyczepność tynku do podłoża;
  • przed jej całkowitym stwardnieniem, aplikuje się kolejną warstwę, czyli tzw. narzut z zaprawy cementowo-wapiennej;
  • dekoracyjne wykończenie ściany powstaje z gładzi przeznaczonej do malowania lub barwnej fakturowanej powłoki z rzadkiej zaprawy z dodatkiem pigmentu.

Zamiast przygotowywać je na budowie – można użyć gotowych fabrycznych zapraw.

Najczęściej tynkiem grubowarstwowym pokrywa się ściany jednowarstwowe, albo trójwarstwowe z warstwą elewacyjną murowaną z ceramiki. Tynk taki umożliwia wyrównanie podłoża, a w miarę potrzeby także nałożenie zewnętrznej powłoki dekoracyjnej o fakturowanej powierzchni.

Warto pamiętać, że otynkowanie ściany – niezależnie od rodzaju nałożonego tynku wpływa na zmniejszenie strat ciepła dzięki uszczelnianiu wszelkich spoin. Wyraźne zmniejszenie strat ciepła po otynkowaniu występuje często w ścianach jednowarstwowych murowanych na pióro i wpust, gdzie nawet przy dużej staranności robót – na połączeniach elementów powstają szczeliny.

Elewacje murowane
Elewacje murowane

ELEWACJE MUROWANE

Elewacje murowane tworzą zewnętrzną warstwę ściany trójwarstwowej, która osłania izolację termiczną ściany nośnej. Wykonuje są je przeważnie z dwóch rodzajów cegieł:

  • klinkierowe – charakteryzują się niską nasiąkliwością, dużą mrozoodpornością i trwałością; dostępne są w urozmaiconej gamie kolorystycznej oraz fakturze. Podczas układania należy mieszać cegły z różnych palet, aby zniwelować ewentualne różnice w odcieniu;
  • silikatowe – odznaczają się wysoką trwałością; oferowane są głównie jako białe lub w kilku pastelowych kolorach. Na warstwę elewacyjną wykorzystuje się na ogół cegły łupane, których nie trzeba dokładnie spoinować, a jeśli zabrudzą się zaprawą, dość łatwo można je oczyścić.

Cegły elewacyjne można murować równocześnie ze wznoszeniem warstwy konstrukcyjnej, zwykle kiedy ociepla się dom styropianem. Najpierw stawiana jest warstwa elewacyjna na wysokość ok. 0,5 m, następnie układa się ocieplenie i domurowuje warstwę konstrukcyjną. Prace te można przeprowadzić też dwuetapowo, najczęściej jeśli na warstwę termoizolacyjną stosuje się wełnę mineralną. Najpierw muruje się ściany konstrukcyjne. potem się je ociepla i osłania warstwą elewacyjną. W przypadku stosowania wełny mineralnej, konieczne jest utworzenie pustki wentylacyjnej pomiędzy ocieplaniem i ceglani elewacyjnymi. Wełnę mocuje się specjalnymi talerzykami dociskowymi, zakładanymi na kotwy.

Facebook Comments
Załaduj więcej podobnych artykułów
Załaduj więcej Redaktor
Załaduj więcej Mury

Dodaj komentarz

Sprawdź też

Kompleksowy Przewodnik po Sprzęcie do Osuszania Budynków

Wprowadzenie Osuszanie budynków jest kluczowym elementem w branży budowlanej, zwłaszcza w …